Over ons

MHC Sint-Oedenrode is een club met zo'n 500 leden. In het DNA van de vereniging zit zowel gezelligheid en Brabantse gemoedelijkheid, als presteren. Spelers voelen zich thuis op ons sportpark. Voor de allerkleinste is er op zaterdag tot 12 uur een speelhoek in de kantine, zodat ze ook daar hun spelplezier kunnen ervaren. Van jongs af aan kan iedereen zich ontplooien tot volwaardige hockeyers. Spelers die van buitenaf komen zijn van harte welkom in onze 'familie'. Deze familieband wordt aangehaald als er weer eens een leuk evenement wordt georganiseerd, als de vaandelteams thuis moeten spelen of als sponsors gewaardeerd worden met een speciale middag.

Prestatie en recreatie
De technische commissie zorgt voor wekelijkse goede trainingen en Dames 1 en Heren 1 spelen allebei wedstrijden op niveau, bovenin in de 2e klasse. Ook in de jeugd wordt gedeeltelijk naar prestaties gekeken, al is het bij hen voornamelijk belangrijk dat ze plezier ervaren.

Organisatie

Zodra de handen uit de handen mouwen gestoken moeten worden staan veel vrijwilligers klaar. Samen maken we MHC Sint-Oedenrode elke week beter en completer.

Geschiedenis



VAN ROCKEY NAAR M.H.C. SINT-OEDENRODE. DE GESCHIEDENIS VAN EEN HOCKEYCLUB 

"Laten we met z'n allen wat goed gedaan is nog beter doen, dan haal MHC haar 50 jarig jubileum." Dat waren de wijze woorden, die Guus van Heereveldt, de toenmalige voorzitter van de club sprak bij het 25 jarig jubileum. Nu, bij het 50 jarig bestaan van de club, mogen we vaststellen dat zijn uitspraak goed begrepen is door zijn opvolgers. Want vandaag aan de dag is MHC Sint-Oedenrode met haar meer dan 500 leden een bloeiende vereniging, waar sportieve prestaties en gezelligheid elkaar al heel lang hebben gevonden.

Onze oprichters

17 Jaar waren ze, de oprichters van het eerste uur. Hans Kersten, Wim van de Ven en Henny van de Burgt. Hun grote doel: een hockeyclub in Rooi, net als in Schijndel, Nuenen, Son en Veghel, waar ze op het Zwijssencollege kennis gemaakt hadden met het hockeyspel. 17 Jaar inderdaad en vol enthousiasme. Maar daar krijg je geen hockeyclub van de grond. Er moet een speelveld komen, accommodatie, spelmateriaal en geld om het allemaal te financieren. Dat was er dus niet en de KNHB, de hockeybond, hanteerde een onverbiddelijk standpunt: "Geen geld, geen kleedlokalen, dan ook geen lid van de bond." 

1961

Maar de oprichters zetten door en op 14 juli 1961 vond de oprichtingsvergadering plaats. Er kwam een officieel bestuur met Wim van de Ven als voorzitter bijgestaan door Henny van de Burgt, Ivo Werners, Lenie van Kasteren en Hans Kersten. In hun jeugdig enthousiasme had het bestuur als clubnaam ROCKEY gekozen en de clubkleuren werden, noodgedwongen min of meer, zwarte shirts en witte broeken voor de heren. De dames gingen akkoord met witte plooirokken, zwarte badstof sweaters, zwarte kousen en zwarte slipjes. Helaas zat lid worden van de bond er nog niet in. Met veel steun van de burgemeester, de heer Werner, ging het bestuur naarstig op zoek naar een plek om te spelen. Uiteindelijk werd op de Schietbergweg in Nijnsel een geschikt grasveldje gevonden om te trainen. Elke zaterdagmiddag om drie uur was het daar verzamelen geblazen. Onder leiding van Geert Kersten probeerden de leden op de zompige wei de beginselen van het hockeyspel onder de knie te krijgen. Maar een hockeyclub wil natuurlijk wedstrijden spelen. Helaas, de hoge heren van de bond waren nog steeds star in de leer en "om het echt spelen" leek nog ver weg. Wel werd er buitendorps geoefend, tegen de buren uit Son bijvoorbeeld en natuurlijk Hopbel uit Schijndel, Nuenen en diverse kostscholen in de regio. Om problemen met alom heersende hockeybond te vermijden, speelde Rockey nog een tijdje onder de vlag van Hopbel als "Hopbel afdeling Sint-Oedenrode". Cafe Jan Bosch (nu Café de Kroeg, voormalig 't Pumpke) ving het gebrek aan een clubhuis meer dan voortreffelijk op en menige 3e helft ging daar vaak tot in de late uren door. 

Club zonder veld

Op 1 januari 1962 telde "de club zonder veld" 45 leden. Omdat de voorzitter het beter vond staan, werd de naam gewijzigd in RKHC RHOCKEY. Het predicaat RK / Rooms Katholiek in de clubnaam was een zeldzaamheid in de Nederlandse hockeywereld. Vergaderd werd er elke maandagavond bij " De Beurs " en overdag vaak in de bakkerij van de familie Kersten in de Hertog Hendrikstraat. Een stencilmachine en keeperspullen mochten tot de eerste grote investeringen van de club gerekend worden. Het heeft heel veel kruim gekost, maar de aanhouder wint. Een vaderlands gezegde wat duidelijk op het bestuur in die dagen van toepassing was. De club krijgt eindelijk de beschikking over een echt hockeyveld bij de camping. De bungalows en de doucheruimte op het terrein mochten, uiteraard tegen betaling, gebruikt worden als kleedruimte en wasgelegenheid. Op het veld zelf stond een uniek voertuig. Een kermiswagen, die het best omschreven kan worden als " de woonwagen van Pipo de clown. Uniek voor het vaderlandse hockeygebeuren en goed voor de naamsbekendheid van de club. De wagen werd gebruikt als opslag van materiaal, maar ook om te schuilen als het onverhoopt begon te regenen. In deze omstandigheden een knusse locatie en erg gezellig voor de dames en herenteams. 

24 Maart 1964 

Een historische datum voor het hockeyen in Rooi. Na drie improviseren wordt de club koninklijk goedgekeurd en aangenomen als aspirant lid van de hockeybond ( in 1974 werd MHC officieel lid ). Het echte werk kan nu beginnen. Op de ledenvergadering van 10 oktober 1964 komt er een nieuw bestuur. Cees van de Wiel neemt de voorzittershamer over. Hans Kersten ondersteunt hem als vicevoorzitter, Riky Ketelaars wordt secretaresse, Leny van de Rijt beheert de kas en Hanny van de Ven verzorgt het clubblad. Ook wordt op dezelfde vergadering besloten de clubnaam te wijzigen. Als MHC Sint-Oedenrode beginnen 35 dames en 36 herenleden aan een nieuwe start en hoe. Al in het seizoen 66-67 worden zowel Dames 1 en Heren 1 kampioen en promoveren naar een hogere klasse. Dankzij de inzet en het doorzettingsvermogen van de oprichters was de club officieel en volwaardig lid van de KNHB. Maar de problemen waren nog niet van de baan. Met name de accommodatie baarde grote zorgen. MHC had eigenlijk helemaal niets. Geen clubhuis en een veld, waar de mollen hun eigen rijk hebben. Kleedkamers en douches werden nog steeds gehuurd bij de camping, tot grote ergernis van de aldaar vakantie vierende gasten. Ook Café Jan Bosch fungeerde nog steeds als clubhuis. Natuurlijk, het was zondags na de wedstrijden altijd dikke pret daar aan de Borchmolendijk, maar toch. Een club zonder accommodatie is geen club. Ook de Bond volgde MHC met argusogen en het was duidelijk: er moest snel garen op de klos komen. Gelukkig pakte het bestuur de zaken voortvarend aan en met succes. Er kwam structuur in het beleid en de financiën voor broodnodige investeringen werden beter. Zoals gezegd, de inspanningen van het bestuur kregen resultaat. De club groeide en groeide met een actieve jeugdafdeling, waar kinderen vanaf 6 jaar kennis maakten met de hockeysport. Ook kwamen er dames en heren veteranen, 35 plussers die op dondermiddag en zondags de wei in konden. Maar het ging verder. De Pipowagen verdween, het knollenveld werd echt veld (5 zelfs) en er kwam een clubhuis met alles erop en eraan. 

Riek van Bakel

Een vrouw, die van groot belang is geweest voor de vereniging was Mevrouw Riek van Bakel. In 1959 kwam zij in Rooi wonen samen met haar man Martien. Een echt hockeyhuwelijk met 6 hockeyende kinderen en later ook kleinkinderen. Al gauw raakte Riek betrokken bij het wel en wee van de club om in 1976 het wedstrijdsecretariaat op zich te nemen. Deze functie vervulde zij maar liefst 30 jaar. Met haar grote kennis van hockeyzaken, haar enthousiasme en warme persoonlijkheid, is zij tot op de dag van vandaag een begrip. Niet alleen bij MHC maar ook ver in de regio. Wat deed Riek allemaal. Naast het wedstrijdsecretariaat trainde zij de jeugd, onderhield de contacten met de KNHB, ontving zij de bezoekende teams en scheidsrechters en floot zelf menig wedstrijd. Zij muntte uit in zowel bestuurlijk als organisatorisch opzicht. Iedere club in Brabant en daar buiten kende Riek en door haar kennis van zaken en bescheiden manier van optreden, was zij bij iedereen erg geliefd. Actief hockeyen deed zij zelf ook en hoe. Jarenlang verdedigde zij het doel bij een van de damesveteranenteams ( waarvan zij oprichtster was ) en stopte met pijn in het hart op 70 jarige leeftijd. Op dat moment was de oudste dameshockeykeeper in Nederland. Voor haar grote betekenis in Rooi werd "de moeder van de club" in 1986 door de toenmalige burgemeester van Oerle, onderscheiden met de "penning van verdienste" van de gemeente Sint-Oedenrode. Ook mocht zij zich erelid van MHC Sint-Oedenrode noemen. Riek overleed op 5 juli 2008. Onder zeer grote belangstelling werd zij in haar geliefde Rooi begraven. Op een, voor de hockeywereld unieke wijze, houdt de club haar gedachtenis in ere door de weg van het ingangshek naar het clubhuis het "Riek van Bakellaantje" te noemen. Een officiële straatnaam in het dorp. 

1986: MHC Sint-Oedenrode 25 jaar

Het jaar van 25 jarig bestaan. Een druk bezochte reünie, familietoernooi, feest voor jong en oud. Het mag gezegd. De club staat als een huis met 420 leden, waarvan veel jeugd. Ook de accommodatie mag er zijn en het eerste kunstgrasveld is in aanleg. Mede door de successen van de Nederlandse dames en herenteams wordt de hockeysport steeds populairder. Ook is het elitaire imago verdwenen. Binnen al deze ontwikkelingen heeft MHC zijn eigen plek gekregen. Echt tophockey zit er niet in en is ook geen doelstelling. Gezelligheid, sfeer, plezier in het spelletje bij jong en oud, veel aandacht voor de jeugd, daar gaat het om. Grote clubs als Den Bosch en Oranje Zwart uit Eindhoven komen graag naar een gemoedelijke dorpsvereniging als Rooi, waar iedereen elkaar kent en het goed toeven is voor de 3e helft. 

2012: MHC Sint-Oedenrode 50 jaar

Een memorabel jaar voor MHC Sint-Oedenrode, de eerste 50 jaren zaten erop. Op 31 augustus, 1 en 2 september was er een "elk wat wils" programma. Receptie, reünie, jubileumwedstrijden, feestavond, kindermiddag. Menig glas werd geheven op het roemruchte verleden. Nostalgische herinneringen aan zompige grasvelden, Pipowagen, Peppeltoernooien en 3e helften, die niet lang genoeg konden duren. Hockey behoorde nadrukkelijk bij je sociale leven. Het was niet alleen met een stick achter een bal een rennen, maar het ging veel verder. Vriendschappen voor het leven met verkeringen, huwelijken, kinderen en kleinkinderen die ook zijn gaan hockeyen, want het blijft per slot een familiesport. Natuurlijk wordt er ook naar de toekomst gekeken, waarbij de jeugd, de sfeer, een nieuw clubhuis en een waterveld tot de belangrijkste doelstellingen gerekend mogen worden. 

"We kijken uit naar uw komst!" Met deze woorden op de jubileumuitnodiging werd nog eens 50 jaar gastvrijheid onderstreept, waarmee de Rooise hockeyclub in binnen- en buitenland naam heeft gemaakt.